Canto notturno di un pastore errante dell'Asia (G. Leopardi). Versione in lingua sarda | dialetto | Pseydein | Rosso Venexiano -Sito e blog per scrivere e pubblicare online poesie, racconti / condividere foto e grafica

Login/Registrati

Commenti

Sostieni il sito

iscrizioni
 
 

Nuovi Autori

  • Gloria Fiorani
  • Antonio Spagnuolo
  • Gianluca Ceccato
  • Mariagrazia
  • Domenico Puleo

Canto notturno di un pastore errante dell'Asia (G. Leopardi). Versione in lingua sarda

Ite àches, tue, luna, in chelu? Nàrami, ite àches,
mùtigosa luna?
Naschis su sero, e mòves,
amirande sos desertos; e ti reulas.
Galu non ses istraca
de s’anda e torra in cussu eternu chelu?
 
E non ti vènit a ifadu, e galu ti disitzas
de mirare custas baddes?
Assimitzat a sa vida tua
sa vida de su pastore.
Essit a primu albore
mòvet sa roba foras de tanca, e bìdet
tatzos, funtanas e erbas;
e istracu si pasat a su sero:
e nudd’ateru disitzat.
 
Nàrami, o luna: a ite bàlet
a su pastore sa vida sua,
sa vostra vida a bois? Narami: a umbe mirat
custu curtzu andariolare meu
e su mòver tuo chene vine?
 
Vetzu, pilicanu, istracu
male chintu e iscurtzu
e chin d’un’asche manna de linna a coddu
in montes, baddes
perdiarjos, arenarjos, furestas
ventu, tempestas, e cando li cajentat
s’ora, e cando poi astraorat
 
cùrret bia, cùrret, abramat
acabulat orrojas e istainos
urrùghet, risòrghet, e prus e prus s’apressat
chene asseliu e ristoru,
istratzoladu, sambenande, infinis c’arribat
a su logu ch’it mirande
e umbe su tantu fadigare bortaiat:
ispentumu orrorosu, immensu,
umbe issu ispentumande, totu cantu l’isèrghiat.
 
Vìrgine luna, tale
est sa vida mortale.
S’òmine naschit a gherra
e su naschire a custa vida isposat morte.
Provat pena e turmentu
in su momentu; e in su matessi tempus
sa mamma e su babbu
lu cossolana a sa vida chi est naschidu.
 
E cando benit creschende,
ambos e duos lu sustenint, e pro sèmper
in atos e allegas
chircant de l’acoratzire,
e de l’imbìare a sa resone:
chi l’est che gràssia manna
agradèschida dae sa bella erèntzia issoro.
 
Ma prò ite dare sa vida
a ite mantènner in vida
si a pustis tocat de la cufortare?
Si sa vida est isagura
pro ite la sustenimus?
Luna tzeniosa e bella, gai
est s’andala mortale.
 
Ma de mortu tue non ses,
e fortzis de su nàrrer meu non ti nde abàles.
Si puru, sola, e sèmper in biatzu
e in pensamentu, fortzis intèndes
custa nostra vida
su contiveriu nostru, sue suspirare, chi siat:
chi siat custu morrer, custu soberanu
istramudire de cara
e bessire dae sa terra, e bènner mancu
a donzi comuna, geniosa cumpagnìa.
 
E tue, tzertu, cumprèndes
su ghetu ‘e custas cosas, e bies su frutu
de su mantzanu, de su sero
e de su tzeniosu andare de su tempus.
Chi tue lischis, de tzertu, a cale durche amore
ridat su veranu;
a chie li profetat s’istìu: e a ite li servit
s’jerru fritoridu.
 
Milli cosas lischis tue, e milli nd’iscuperis
chi cuadas li sunt a su pastore.
E cada tantu chi t’amiro
istande muda supra de sa campura deserta
chi, a s’oritzonte, cunfinat in su chelu;
o vintzas chin su tatzu de roba mea
sichindemi viatzande a manu a manu;
e cando in chelu miro vampas de isteddos;
mi naro intro pensande:
a ite totu custos lugoreddos?
 
Ite àchet s’àghera chene fine, e cussu prufundu
infinidu serenu? Umb’est su sensu de custu
desertu immensu? E deo ite so?
Goi pro cussu resono. E de su locu
chene fine e mancu modu
chin solu sos isteddos chene conta,
chi in tantu afannu, e tanta movitia
de cada tzeleste, onzi terrena cosa
mulinande chene pasu
pro torrare semper dae umbe sun partias;
usu perunu e nen frutu
de li dare ghetu, non resesso. Ma tue de tzertu
giovinedda immortale, connosches totu cantu.
 
Custu deo lisco e mi sento
chi de sos eternos tziros
e de sa mea dilichesa
carchi vene o cuntentesa
fortzis atere at a tènner; ca pro mene, vida mi dat male.
Oh tatzu de roba mea pasande, oh, tue si chi ses biada
e sa misèria tua, credo, non connòscas!
 
Cantu imbidia chi ti tentzo!
Non solu pro ca dae s’afannu
belle istoiga ti c’andas
e donzi istentu, dogni dannu
e donnia reselu andas in presse irmenticande;
e mancu mai t’intèndes infadande.
 
Cando t’imbolas in s’umbra, supra de s’erva
tue semper ses chieta e cuntenta;
e grandi parte de annu
chene cumbata peruna colas tempus.
E finas deo sedo supra s’erva, in s’umbra
e unu vastitzu àchet pesare
sa mente, e un’ispronada casi mi pùnghet
chi finas setzende: che so sèmper innedda
dae mi bìder in pache o in asseliu.
 
E nudd’ateru disitzo
e in resone non mi sento de prantu.
Su chi tue gudis e cantu
non isco nàrrer; ma afortunada ses.
E deo so gudinde pacu abberu
o tatzu de roba mea, non de custu solu mi lamento.
Si solu dias pòder allegare, ti dia tando dimandare:
- Narami: aghite si dispostu
in bellu pasu
s’apaniat donzi animale:
e si mi pontzo ego a pasare, su vastitzu si nd’abbalet? –
 
Fortzis si avio apiu sas alas
de pòder volare supra de sas nues
e contitzare sas istellas una a una
o che su tronu chi vat de punta in punta de monte
prus cuntentu dio èsser, durche e bellu tatzu de roba mea
prus cuntentu dio èsser, crara e bella luna.
O fortzis, che so innedda dae su veru
amirande ateras sortes, in custu pessu meu:
fortzis in cada ghetu, siat
intro de sa cala o sa chillìa
a donnia modu, male, imbuscat su nadale.
 
                                                                   Mamoiada, 10 ottobre 2015

Cerca nel sito

Cerca per...

Sono con noi

Ci sono attualmente 3 utenti e 6750 visitatori collegati.

Utenti on-line

  • Fausto Raso
  • Antonio.T.
  • Ardoval