Le ricordanze (G. Leopardi). Versione in lingua sarda | dialetto | Pseydein | Rosso Venexiano -Sito e blog per scrivere e pubblicare online poesie, racconti / condividere foto e grafica

Login/Registrati

Commenti

Sostieni il sito

iscrizioni
 
 

Nuovi Autori

  • Gloria Fiorani
  • Antonio Spagnuolo
  • Gianluca Ceccato
  • Mariagrazia
  • Domenico Puleo

Le ricordanze (G. Leopardi). Versione in lingua sarda

Mirábbiles istellas de su Carru, eo non crèia
torrare galu in usu a cuntemplàre
in su patérnu zardinu lughinàntes
e argumentare cun bois dae sas ventanas   
de custu albèrgo ue istavo in pitzinnia
e de sos aggaios meos an bídu ‘a vine.
 
 Cantas friuras unu tempus, e cantas fàbbulas
m’an postu in conca abettu vostru
e de sas lughes a bois cumpanzas! Tando
chi, mutu, setzidu in birde creva,
de sos seros eo usaia colare grandhi cantzu
ammirande su chelu, e ascurtande su cantu
de sa rana, luntana, in sa campanna!
 
E sa lughentina erraia curtzu a sepes
e in sos campos, pispisande a su ventu
sos viales aloraos, e sos tzipressos
addía in sa fraschía; e sutta su paternu téttu  
sonavan boghes alternàs, e sas carmas
òberas de sos saraccos. E itte penseros imménsos,
 
itte dulches bisos m’at ispiradu sa vista
‘e cuddu luntanu mare, cuddos montes biaíttos
chi dae inoghe iscuperzo, e chi accabulare una die
eo mi pessavo, arcànos mundos, arcàna
biadìa dispintande a su víver meu!
 
Ignàru ‘e su meu ustinu, e cantas bortas
custa mea vida dolorosa e nua
bòlenteri cun sa morte áia cambiadu.
Né mi náraia su coro chi s’edade virde
usto istau dannàdu a cossumire in custu
nadíu burgu ábriu, chin d’una zente
 
mengra, bile; chin lúmenes istróligos, e ispissu
argumentos de risu e de abbéntu,
sun duttrina e ischire; chi m’addongàt e fughit,
pro imbidia non giái, chi non mi tènet
mannu piús de se, ma proitte tale istima
ch’eo mi tentza in coro meu, mancari de fora
a pessone mai non nde acco sinzu.
 
Inoghe colo sos annos, limiosu, cuadu,
chene amore, chene vida; e fruscu a fortza
che sa truma ‘e sos malintragnados divento:
inoghe de piedade m’ispotzo e de virtude,
e disdignosu ‘e sos ómines mi rèndo,
pro s’eréu ch’appo apprope: e intantu bolat
 
su caru tempus pitzinninu; piús caru
de s’insóniu e su laru, pius che sa purile
lughe ‘e sa die, e s’ispirare: ti pèrdo
chentza unu recréu, inutilmènte, in custu
istare disumànu, intro e sos oriolos,
o de s’adusta vida, únigu frore.
 
Bènit su ‘entu battinde su sonu ‘e s’ora
dae sa turre ‘e su burgu. It cunfortu
custu sonu, chi mi sovvénnet, a sas nottes mias,
candu pitzinnu, in s’iscura camara,
pro fittianos ispramos eo baidavo,
sulidande su manzanu. Inoghe non est cosa
 
chi deo bía o intenda, inue una puba inintro
non torret, e unu durche arregordu non náscat.
Durche pro issa, ma cun dolore nd’intrat
su pensu ‘e su presènte, unu vanu disizu
‘e su colau, galu tristu, e su narrer: ego nd’ippo.
 
Cussa rocca innedda, zirada a sos úrtimos
rajos de sa die, custos pintos muros,
cussos figurados arbutzos, e su sole chi naschit
in s’eremada campanna, a sos ajos mios
portaian milli recreos assora chi a su fiancu
m’it, aeddande, su meu mannosu aérru
 
sèmper, umb’ego essère. In custas ispádulas antigas,
a s’arbore ‘e sos nies, inghíriu a custas
ámparas ventanas múghidande su ventu,
rembumban sos recréos e sas festulanas
mias boghes a su tempus chi su argu, indignu
 
misteriu de sas cosas a nois s’ammustrat
garrigu ‘e durchesa; mai gustada, virgine, 
su pitzinnu, comente inspertu amante,
sa sua vida ingannosa mirat,
e zèleste beltàde fínghende ammirat.
 
O isperántzias, isperántzias; galaverosos ingannos
de sa mea prima edade! Sèmper, allegande,
torro a bois; ca pro s’andare ‘e su tempus,
pro disvariare ‘e affettos e de penséros,
olvidàre no isco. Pantummas, intendo,
sun sa gròria e s’onore; gosos e benes
 
sìzidu disizu; no at sa vida unu vruttu,
núrtile miseria. E sende chi bòidos
sun son annos meos, bell’ e chi desertu, iscuru,
su meu istadu mortale, pagu mi nde lea
sa sienda, bene ido. Ahi, ma carchi orta
a bois repesso, o isperántzias meas antigas,
 
e a cuddu caru immazinare meu primu;
dae cue reguàrdu su víver meu gasi vile
e gai dolenti, e chi sa morte est cussu
chi de grandi ispera oe mi nde sobrat;
sento inserrare su coro, sento chi ‘e su tottu,
cossolare non mi lisco ‘e su destinu.
 
E cando puru custa giamàda morte
at èsser in costazu, e ch’at a èsser zunta sa vine
‘e s’astile meu; cando sa terra
m’at a èsser uristera vàddhe, e dae meu allampiu
at a irfrusare su ‘ènner; de vois est certu
m’appo arregordare; e cussa friura galu
 
suspirare m’at a fagher, e m’at fagher pitziosu
su èsser campadu imbanu, e sa dulcura
‘e sa die ‘e s’ustinu s’at tíngher de affinu.
E giá in su primu zovanile ortulare
‘e cuntentesas, de angustiás e de disizos,
morte appo giamadu piús vortas, e coilande
 
mi so sètzidu in s’oru ‘e sa vuntana
attuande ‘e tzessare intro ‘e cussas abbas
s’isperántzia e su dolore meu. Pustis, pro lónfiu
malore, cunduìdu dae sa vida in fortzis
appo prantu sa bella pitzinnia, e su viore
de sas meas dies, chi pro su tempus  
 
rughiant: e ispissu a sas oras tardas, sétzidu
in su cabosu lettu, dolorosamènte
a sa débile lutzerra coppulande,
tùnchiavo cun sos mudores e cun sa notte,
su fuidittu ispíritu, e a mie mattessi
in su camulare cantavo teju cantu.
 
Chie sovvénner bi pòdet chene suspiros
su primu zassu ‘e pitzinnia, o dies
dengosas, de non contare, insora cando  
a s’arrampionadu mortale primeramènte
iscanzana sas zinzellas; a bínchidas inghíriu
donzi cosa iscanzat; imbídia ___ muda,
 
non disperta galu, nd’est benigna; e casi
(inusidada meravilla!) su mundu
sa destra succúrrevole li pòrrit,
iscusat sos erròres suos, festande su nou
suo torrare in sa bida, e incruánde
amostra chi pro sennore l’acollat e giamet?
 
Un’iscutta sas dies! Simitzante che unu avrore
sun isgheladas. E cale mortale innaru
de isagura èsser pòdet, si a issu giái colada
cussa nebidósa istajone, si su suo bonu tempus,
si pitzinnia, ahi sa pitzinnia, est morta?
 
O Nerina! E de tene fortzis no intendo
custos locos allegare? Svanessida fortzis  
dae su meu arregordu ses tue? A umbe ses andada,
ca inoghe solu ‘e tene sa ricordantzia
accatto, durchesa mea? Piús non ti bídet
custa terra nadìa: cudda ventana,
 
da umbe custumavas allegare, e da umbe
tristu rilúghet de sas istellas su razu:
est deserta! Ue ses, chi piús no intendo
sa tua boghe sonare, comente una die
cando sóliat onzi luntanu atzentu
 
‘e sas lavras tuas, chi a mie arribavat, su vìsu
mi s’iscoloriat? Átteru tempus. Sas dies tuas
urini, meu durche amore. Colaisi. A àtteros
su colare in sa terra oje l’est in sorte,
de l’abitare custos nuscosos serragos.
 
Ma lestra colaisi; e comente unu vìsu
est istada sa vida tua. Mentres ballande; in cara
s’aggaju ti lúghiat, lúghiat in sos ojos
cussu cunfidènte immazinare, cussa lughe
‘e zoventude, cando los at mortos s’ustinu,
e corcavas. Ahi Nerina! In coro mi rennat
 
s’antigu amore. Si a festas puru carchi orta,
si a cungregare eo mogo, intro me matessi
naro: o Nerina, a cungregas, a festas
tue non t’ammaniàs piús, tue piús non moghes.
 
Si torra maju, e cambizolos e sonos
andan sos amantes júghende a sas piloccas,
naro: Nerina mea, pro tene non torra
beranu, non torrat amore.
 
Onzi die selena, onzi fioridu
serragu chi deo miro, onzi gudire chi deo sento
naro: Nerina como piús non godit; sos campos,
s’aghera non mirat. Ahi tue colaias, eternu
 
uspiru meu: colaias: e fias cumpantza
donzi meu neulosu immazinare, de tottus
sos meos teneros sensos, sos tristos e caros
muttos de su coro, sos arregordos amàrgos.
 
Mamoiada, 10 dicembre 2015
 

Cerca nel sito

Cerca per...

Sono con noi

Ci sono attualmente 2 utenti e 5564 visitatori collegati.

Utenti on-line

  • Antonio.T.
  • Ardoval